Το γένος περιλαμβάνει περίπου 800 είδη οξαλών που αναπτύσσονται στη Νότια Αμερική και μόνο μερικά είδη οξαλίων βρίσκονται στην Κεντρική Ευρώπη.
Ετήσια και πολυετή, μερικά από τα οποία σχηματίζουν κονδύλους. Τα φύλλα της οξαλίδας είναι πτερυγισμένα ή τριφολικά, πετιόλαια. τα λουλούδια είναι σωστά, αποτελούνται από πέντε πέταλα.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του οξέος είναι οι ροζ φλέβες στα πέταλα και τα φρούτα του, τα οποία, όταν ωριμάσουν, μπορούν να πυροβολούν με κοκκινωπό σπόρους.
Οι σπόροι Kislitsa είναι σε θέση να «πετάξουν» στο πλάι αν τους αναπνέετε προσεκτικά. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν αλλάζει η υγρασία, το κέλυφος τους σκάει, αλλάζοντας δραματικά το σχήμα του.
Τύποι οξέων
Ορισμένες μορφές οξαλίων μπορούν να φυτευτούν κάτω από δέντρα και θάμνους, ενώ άλλοι τύποι οξαλίων καλλιεργούνται μόνο σε κτίρια κατοικιών ή θερμοκήπια. Μεταξύ της οξαλίδας υπάρχουν ζιζάνια, η αναπαραγωγή των οποίων είναι δύσκολο να σταματήσει.
Συχνά καλλιεργούνται ως φυτά εσωτερικού χώρου, αλλά οι θάμνοι είναι βραχύβιοι. Η Κισλίτσα είναι κατάλληλη για φύτευση σε έναν βραχώδη κήπο.
Το συνηθισμένο Oxalis
Ένα χαμηλό φυτό που βρίσκεται παντού στην Ευρώπη. Αναπτύσσεται σε μικτά, κωνοφόρα, λιγότερο συχνά φυλλοβόλα δάση.
Πολυετές φυτό ύψους 10 εκατοστών με κοντούς βλαστούς και ένα λεπτό υπόγειο ρίζωμα που σέρνεται, καλυμμένο με κόκκινα σαρκώδη φολιδωτά φύλλα. Το φύλλωμα είναι τριφυλλωτικό, σε μακριά μίσχους.
Φύλλα oxalis vulgaris σε σχήμα εμπρόσθιας καρδιάς, μήκους 2,5 cm, πλάτους 3 cm, καλυμμένα με καταπιεσμένες τρίχες. Τα άνθη είναι μονό, κανονικά, σε επιμήκη μασχαλιαία μίσχους, με βραχίονες που βρίσκονται πάνω από τη μέση του μίσχου. Τα πέταλα είναι ροζ-μοβ. Τα συνηθισμένα άνθη της Oxalis τον Μάιο.
Η Κισλίτσα χαρακτηρίζεται από 2 τύπους λουλουδιών: ανοιχτό (hasmogamous), τα οποία επικονιάζονται από έντομα και αυτο-γονιμοποιούνται κλειστά (cleistogamous). Τα κλειστά κλιστογαμικά λουλούδια είναι μικρά, μοιάζουν με μπουμπούκια. Η Kleistogamy είναι η κύρια προσαρμογή αυτού του φυτού στη ζωή σε δάση κωνοφόρων, όπου υπάρχουν λίγα έντομα επικονίασης. Οι σπόροι παραμένουν βιώσιμοι για περίπου 4 χρόνια.
Τα κλισογαμικά άνθη σχηματίζονται στους άξονες του φυλλώματος, από τα οποία τα φρούτα σχηματίζονται τον Οκτώβριο. Επίσης, στους άξονες του κατώτερου φυλλώματος, σχηματίζονται άχρωμοι μακρύι οριζόντιοι βλαστοί, που βρίσκονται στο δάπεδο του δάσους.
Η Oxalis αδρανοποιεί σε αυτήν την κατάσταση. Στη συνέχεια, την άνοιξη σχηματίζονται ροζέτες πράσινων φύλλων στους βλαστούς στους άξονες των άχρωμων φύλλων. Τον Μάιο, αυτά τα νεαρά φυτά ανθίζουν ήδη. Τον Ιούλιο, τα κλιστόγαμα λουλούδια αρχίζουν να ανθίζουν και το φθινόπωρο οι σπόροι είναι διάσπαρτοι.
Εάν το έδαφος είναι χαλαρό, τότε οι συστάδες μεγαλώνουν και εάν το έδαφος είναι πυκνό και δεν υπάρχουν απορρίμματα, τότε σχηματίζονται μικρές συστάδες. Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της καλλιεργητικής περιόδου, οι βλαστοί της οξαλίδας έχουν δύο προσαυξήσεις: καλοκαίρι και φθινόπωρο-άνοιξη.
Το φύλλωμα της θερινής γενιάς ζει για τέσσερις μήνες και της γενιάς φθινοπώρου-άνοιξης για 11 μήνες, αντικαθιστώντας σταδιακά το ένα το άλλο, έτσι αυτό το φυτό μπορεί να φωτοσυνθεθεί για ένα ολόκληρο έτος.
Η χειμερινή αδράνεια της κοινής οξαλίδας έχει αναγκαστικό χαρακτήρα, εάν το φυτό μετακινηθεί σε εσωτερικούς χώρους το χειμώνα, τότε θα αρχίσει πολύ γρήγορα να αναπτύσσεται.
Η ενδοτροφική μυκόρριζα υπάρχει στις ρίζες του οξέος ξύλου. Αυτό το δασικό φυτό αντέχει στη σκιά, μπορεί να αναπτυχθεί σε υγρό έδαφος και προτιμά τα υγραμένα εδάφη.
Η κοινή ξινή οξαλίδα χαρακτηρίζεται από "ύπνο" των φύλλων: σε συννεφιά και τη νύχτα, τα φύλλα πέφτουν.
Το οξαλικό οξύ και η βιταμίνη C υπάρχουν στα φύλλα του οξέος, οπότε το φύλλωμα τρώγεται.
Φιγούρα οξαλικά
Ένα κοινό είδος στην καλλιέργεια κήπων. Το φυτό σχηματίζει συμπαγείς θάμνους ύψους 8 cm. Τα φύλλα είναι γκρι, αποτελούνται από πολλούς λοβούς.
Η φλεγμονώδης οξάλη ανθίζει τον Ιούνιο Τα λουλούδια είναι ασημί με ροζ κηλίδες και φλέβες. Χειμώνας-ανθεκτική εμφάνιση.
Οξάλης χαρουπιού
Αυτό το είδος ζιζανίων βύσσινο διαπερνά συχνά τους κήπους μας. Χαρακτηρίζεται από όμορφα φύλλα κερασιάς και μικρά κίτρινα άνθη.
Πολλοί βλαστοί φράζουν όχι μόνο τα παρτέρια, αλλά και τα κρεβάτια, επομένως, αφού φυτεύτηκαν ξινό χαρουπιού σε έναν λόφο, φροντίστε το προσεκτικά, χωρίς να το αφήσετε να αναπτυχθεί.
Depp οξύ
Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή οξαλίδα με φύλλα, που αποτελείται από τέσσερα απλά φύλλα. Υπάρχουν κόκκινες-καφέ κηλίδες πάνω τους, με τα οποία αυτό το είδος είναι πάντα εύκολο να αναγνωριστεί.
Φυτέψτε ύψος 25 cm, με υπέροχο φύλλωμα, μήκους 3 cm, πράσινο με κόκκινο-μοβ μοτίβο. Τα λουλούδια του sorrel depla είναι κόκκινα κόκκινα, συλλέγονται σε ταξιανθίες, μήκους 2 cm. Έχει βρώσιμα υπόγεια βολβοί. Για το χειμώνα, το ντεμπλά σκάβεται.
Επίσης στο δρόμο μπορείτε να αναπτύξετε τους ακόλουθους τύπους: ηφαιστειακά οξαλικά, οξαλιστικά οξέα, τριαντάφυλλα, οξαλίδες βαλδίβης, παχύφυτα οξαλικά, οξαλικά αρθρώματα, οξαλίδες Bowie, οξαλισμένες πιέσεις, τριχωτές οξαλίδες, ερυθρές οξαλίδες, τριγωνικές οξαλίδες, τριγωνικές οξαλίδες σκώρων, διαφοροποιημένες οξαλίδες .
Θέση οξέος
Το Oxalis μεγαλώνει τόσο σε ηλιόλουστο μέρος όσο και στη σκιά.
Έδαφος για ξινικό οξύ
Αγαπάει ουδέτερο ή ελαφρώς όξινο, πλούσιο σε χούμο έδαφος με την προσθήκη λιπάσματος και τύρφης.
Περιποίηση οξέος
Δεδομένου ότι όλα τα όξινα φυτά (εκτός από χαρουπιά) είναι θερμοφιλικά, για τη χειμερινή περίοδο φύτευσης, πρέπει να σφουγγάρετε με τύρφη και να καλύψετε με κλαδιά έλατου. Στη ζέστη, πρέπει να ποτίζετε άφθονα.
Το φθινόπωρο, με την άφιξη του κρύου καιρού, οι κόνδυλοι των ψειρών χωρίς αδρανοποίηση οξέος σκάβονται, ξηραίνονται, τα παιδιά διαχωρίζονται και αποθηκεύονται χωρίς πότισμα σε ξηρή άμμο μέχρι την επόμενη φύτευση σε έναν ανθισμένο κήπο. Φυτεύονται σε ζεστό καιρό.
Αναπαραγωγή οξέος
Σπόροι, διαχωριστικά ριζώματα και κόνδυλοι. Το Delenki του χειμώνα ξινό κεράσι φυτεύεται το Σεπτέμβριο σε ανοιχτό έδαφος, όχι χειμώνα την άνοιξη. Οι ξινοί σπόροι σπέρνονται την άνοιξη σε ένα θερμοκήπιο ή σε ένα δωμάτιο σε ένα κουτί.
